1 Gusht, 1466, Duke Vështruar Arbërinë nga Maja e një Mali
1 Gusht, 1466, Duke Vështruar Arbërinë nga Maja e një Mali Kam kaluar ditën duke inspektuar pozicionet tona mbrojtëse në malet veriore. Një udhëtim i gjatë e i mundimshëm, por ia vlente. Nga maja më e lartë, pamja ishte madhështore. Poshtë meje shtrihej Arbëria, si një qilim i gjelbër i thurur me lumenj të argjendtë e kështjella të gurtë. Dielli i pasdites i hidhte një dritë të artë gjithçkaje, duke e bërë edhe më të bukur këtë tokë të bekuar e të mallkuar njëkohësisht. E ndërsa vështroja këtë pamje, ndjeva sërish atë dashuri të fuqishme, pothuajse të dhimbshme, që kam për këtë vend. Kjo nuk është thjesht një copë tokë për mua. Kjo është shtëpia ime, djepi i të parëve të mi, vendi ku janë varrosur heronjtë tanë. Çdo gur, çdo pemë, çdo burim uji ka një histori për të treguar, një kujtim për të ruajtur. Kjo është dashuria që më jep forcë të vazhdoj, edhe kur gjithçka duket e humbur. Dashuria për këto male krenare që nuk përkulen kurrë. Dashuria për këta njerëz kokëfortë e zemërmëdhenj, që dinë të luftojnë si luanë dhe të duan si fëmijë. Dashuria për gjuhën tonë të lashtë, për zakonet tona, për këngët tona. Ndonjëherë pyes veten se çfarë do të isha bërë po të mos isha kthyer në Arbëri. Ndoshta do të isha një pasha i pasur në oborrin e Sulltanit, me haremin plot gra të bukura dhe thesarin plot ar. Por a do të isha i lumtur? Jo. Do të isha një i vdekur që ecën. Sepse shpirti im i përket kësaj toke. Këtu jam Gjergj Kastrioti. Këtu jam vetvetja. Armiqtë tanë nuk e kuptojnë këtë. Ata mendojnë se ne luftojmë për pushtet, për pasuri, për lavdi. Ata nuk e kuptojnë se ne luftojmë për diçka shumë më të thellë, shumë më të shenjtë. Ne luftojmë për të drejtën për të qenë vetvetja, për të jetuar të lirë në tokën tonë. Kjo dashuri për atdheun është si një zjarr që më djeg përbrenda. Më jep energji, më jep guxim, më jep vendosmëri. Më bën të harroj lodhjen, plagët, zhgënjimet. Më bën të ngrihem përsëri e përsëri, sa herë që rrëzohem. Shikoj diellin që perëndon pas maleve, duke i lyer retë me ngjyra të purpurta e portokalli. Një pamje që të lë pa frymë. Dhe zotohem në heshtje se për sa kohë që unë marr frymë, ky diell do të vazhdojë të lindë mbi një Arbëri të lirë. Kjo është dashuria ime më e madhe, pasioni im i përjetshëm. Dhe për këtë dashuri, jam gati të jap gjithçka. Edhe jetën time. Sepse pa Arbërinë, jeta ime nuk do të kishte kuptim. Arbëri, o nëna ime e dashur, biri yt nuk do të të braktisë kurrë. Gjergji, Biri i Shqipes.